Barry Black & The Blackberries zijn niet zozeer bewust geformeerd als wel vrij plotseling organisch ontstaan. Hoe dat precies is gegaan legt frontman Baruch uit.
Het Sluisje
Zoals gezegd zijn Barry Black & The Blackberries niet zozeer bewust geformeerd als wel vrij plotseling organisch ontstaan. De bandleden zelf weten eigenlijk nog steeds niet goed hoe het zo gekomen is.
Men denkt dat het begon met een terloopse suggestie van ons aller Arend Bouwmeester tegen gitarist Wim De Jong en leadzanger Baruch Schwartz in café Het Sluisje, maar niemand kan het zich precies herinneren, net zo min als de oorsprong van de naam van de band, die opeens opdook in hun groepsapp, nadat bassist Eric Diepraam, drummer Jillem van den Ban, toetsenist Daniël Rommens en saxofonist John de Kanter waren toegetreden tot de harde kern, later versterkt door trombonist Harry Wiertz en trompettist Jasper Aubel.
Ook de verrijkingen en invallers Aram, Martijn, Quint, Marissa en Charlotte waren er opeens gewoon zomaar. Bizar toch? Er leek sprake te zijn van een soort onzichtbaar sturende hand, althans zo voelden ze het allemaal, totdat er een opzienbarend feit opdook, waar geen van de bandleden zich voordien van bewust was en waardoor het hele verhaal behoorlijk spooky werd…
Pardon?!
Tijdens een gesprek in Club Kazoo namelijk, zei Marc Stakenburg -onze belangrijkste Popgeschiedenis-autoriteit- eens tegen Baruch dat hij het zo leuk vond dat ze de naam Barry Black & The Blackberries nieuw leven inbliezen. Een verbluft “Pardon?” was zijn reactie.
Marc legde de verbaasde zanger uit dat er een even legendarische als enigmatische band van diezelfde naam langs alle Juke-joints en kleine concert-halls van Amerika had rondgetoerd. Marc vertelde verder dat de band in hun actieve periode, tussen eind jaren ’30 en ongeveer 1970 bovendien in zo’n beetje alle populaire muziekstijlen voorop hadden gelopen, van Blues en R&B tot Country, Rock & Roll en Soul, alles gelardeerd met een lekkere vette Gospelsaus.
Aretha says what?
Hoewel deze mysterieuze band om onduidelijke redenen alle publiciteit vermeed en geen studio-opnames of filmbeelden heeft nagelaten (afgezien van een enkele gruizige bootleg van hun signature song “Baby won’t you take me to the taxidermist when I’m dead”, door Alan Lomax in het geheim opgenomen bij een optreden in Biloxi, Mississipi in 1938), werd het ensemble door alle grootheden uit de muziekgeschiedenis die bij één van hun opzwepende performances aanwezig zijn geweest, genoemd als lichtend voorbeeld en inspiratie.
Aretha Franklin bijvoorbeeld, schreef in haar autobiografie: “A Barry Black-concert was a transformative, quasi-mythical event. They were he best damn live-act between heaven and earth” en Chuck Berry -wiens eigen artiestennaam nota bene een nauwelijks verholen eerbetoon is- zei over hen: “Those devilish sons of bitches would rock the hell out of any crowd, any venue, any time day or night”. Ook Elvis Presley, Johnny Cash, Otis Redding, Janis Joplin en Ray Charles om er maar een paar te noemen hebben zich in vergelijkbare woorden over de ‘Berries’ uitgelaten.
Reïncarnatie?
Marc vertelde Baruch verder dat hun schuwheid en hun opmerkelijke afwijzen van meer roem en geld, verklaard zou kunnen worden door de mare die er rondging dat de jongens ooit een contract hadden afsloten met een duistere zakenman bij de beruchte Crossroads. Een contract waarin ze dergelijke wereldse zaken inruilden voor de absolute wetenschap dat hun live-sound tot in de eeuwigheid op aarde te horen zou zijn door middel van een collectieve reïncarnatie die zich, pak hem beet, iedere eeuw zou herhalen.
Het gehoor van Marc Stakenburg lachte dit spookachtige verhaal meteen weg. Maar al snel maakte hun scepsis plaats voor kippenvel. Want snel googelend kwam Marc erachter dat zowel Barry Black zelf als alle Blackberries in 1970, in het kielzog van collega Arthur Conley naar Nederland verhuisden. En het gezelschap verstomde volledig toen bleek dat de data waarop de individuele bandleden van de oorspronkelijke bezetting in de daaropvolgende jaren het tijdelijke voor het eeuwige verruilden, één op één correspondeerden met de geboortedata van de huidige Nederlandse bandleden…
Dance Little Sister!
Maar maak jij je verder geen zorgen.
Of je nu wel of niet gelooft dat er zoveel toeval kan bestaan, dat doet er bij een optreden van Barry Black & The Blackberries welbeschouwd totaal niet toe. Zolang de heren zelf maar musiceren alsof de duivel ze op de hielen zit, is een tof avondje-uit gegarandeerd. Vooral als je houdt van dansen en van hard meezingen met de lekkerste live muziek tussen hemel en aarde!
